Home

 

Aktualności

 

Informacje turystyczne

 

Kalendarz imprez

 

Galeria

 

Linki

 

 


Diabelski Głaz w Puszczy Boreckiej


Dojazd: Olecko-Czerwony Dwór-Leśny Zakątek-Rezerwat Przyrody „Borki”.

W zachodniej części Puszczy Boreckiej znajduje się potężny, porośnięty mchem granitowy głaz narzutowy o obwodzie 13,2 m (19 kroków) i wysokości 2,35 m. Potocznie nazywany jest „Diabelskim Kamieniem”. Głaz jest pomnikiem przyrody. Dalej – 3 km na północy-wschód znajduje się cmentarzysko kurhanowe (stanowisko XXI) związane z tzw. skupieniem gołdapskim kultury sudowskiej. Obszar ten był zasiedlony etapami: - etap pierwszy datowany ogólnie na późny okres wpływów rzymskich (tj. III-IV w n.e.); - drugi etap datowany na rozwinięty okres późnorzymski (IV w); - trzeci etap datowany na okres wędrówek ludów (V-VI w, być może i później), wiązanych z tzw. fazą prudziską kultury sudowskiej (grupą prudziską). Na cmentarzysku zarejestrowano 51 kamiennych kurhanów rozrzuconych na obszarze około 150x50 m. Możliwe, że ten głaz uważany był za święty i służył do celów obrzędowych.

Głaz zaznaczony na mapie z 1927 roku.

Drogi do głazu strzeże … diabeł, więc trudno go znaleźć. Nam się udało. Pojechaliśmy zielonym szlakiem „Legendy”. Tuż za rezerwatem Borki, jadąc od Leśnego Zakątka w kierunku wsi Jeziorowskie, przy słupku z numerem 23/10 skręciliśmy w lewo. Po przejechaniu około 500 m ukazał się nam drewniany diabeł unoszący kamień. Zostawiliśmy przy nim rowery i poszliśmy w prawo do pierwszego rozwidlenia leśnej ścieżki i ponownie skręciliśmy w prawo. Po 123. krokach byliśmy na miejscu.
Z głazem związana jest mazurska legenda, której „bohaterem jest biedny chłop mieszkający z żoną w nędznej chacie na skraju Puszczy Boreckiej. Marzył on o postawieniu dużej karczmy, by móc w niej wielu gości przyjmować i sporo pieniędzy zarobić. Gotów był nawet diabłu duszę oddać, byleby tylko marzenie swoje spełnić. Pewnej nocy obudziło chłopa stukanie do okna. Otworzywszy je, poczuł zapach siarki. Ujrzał czarną postać z rogami na głowie i kopytami zamiast stóp, która oznajmiła mu, że wie, o czym chłop marzy. Gość obiecał w jedną noc postawić okazałą karczmę, ale pod warunkiem, że chłop i jego żona zapiszą mu w testamencie swoje dusze. Chłop pomyślał chwilę i odrzekł, że zgodziłby się na taki układ, gdyby miał pewność, że diabeł z testamentem nie ucieknie, zanim swą pracę wykona. Poprosił więc, aby do czasu ukończenia karczmy dał mu w zastaw swój płaszcz. Diabeł nie od razu się na to zgodził, gdyż w płaszczu tkwiła cała jego moc. Jednak chęć zdobycia dwóch dusz przeważyła i diabeł wziął się do roboty. Z ciężkich kamieni zaczął układać ściany, spiesząc się, aby zdążyć przed wschodem słońca. Tymczasem żonę chłopa straszny zaduch obudził. Zagniewana zaczęła szukać, skąd się wstrętna woń wydobywa. Gdy wreszcie znalazła w kącie diabelski płaszcz, bez namysłu wrzuciła go do pieca. Właśnie w tym momencie diabeł wielki głaz dźwigał, aby go w ścianę prawie gotowej już karczmy wstawić. Nagle poczuł, że wszystkie siły go opuszczają. Głaz wysunął się z jego rąk i upadł na ziemię. Diabeł dostrzegł czarny dym buchający z komina domu chłopa i wszystko zrozumiał. Stracił moc, karczmy już nie mógł dokończyć, zatem z umowy się nie wywiązał. Załamany ruszył przed siebie. Tymczasem chłop bez trudu budowę dokończył, ciesząc się, że duszę swoją i żony uratował. Wkrótce wielu gości zaczęło karczmę odwiedzać, więc chłop całkiem spory majątek uzbierał. I tylko wszyscy się dziwili, skąd się taki wielki głaz nagle na skraju puszczy wziął. Leży tam do dziś pokryty mchem.” … ze śladami czarcich pazurów...

W pogodną i ciepłą sobotę, 20 kwietnia 2013 r. w Puszczy Boreckiej” byli, do Diabelskiego Głazu dotarli, 43 km rowerami po puszczy przejechali: Cezary Lasota i Andrzej Malinowski.
_______________________________________________
Kultura sudowska - identyfikowana z bałtyjskim plemieniem Sudowów. Kultura ta obejmowała północno-wschodnią część Mazur oraz Suwalszczyznę, natomiast na południu rozpoznano jej ślady po rejon Augustowa i Rajgrodu. Jej początki sięgają końca okresu wczesnorzymskiego, czyli końca II wieku naszej ery, koniec zaś - późnego okresu wędrówek ludów, czyli około VII wieku".


Wyświetl większą mapę

 Czekaj... program LightBox poprawnie działa po wczytaniu się wszystkich miniaturek.  Do nawigacji służą przyciski rozmieszczone u góry po obu stronach fotografii oraz na dole.

Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze Kliknij aby obejrzec w pelnym rozmiarze    

 

Lokalna Organizacja Turystyczna Ziemi OleckiejOstatnia aktualizacja: 2013-04-22