Lokalna Organizacja Turystyczna Ziemi Oleckiej LOT Olecko Mazury

Dojazd: Olecko-Filipów-Przerośl-Stańczyki-Maciejowięta-Golubie-Orliniec-Rezerwat „Uroczysko Kramnik”.

Na naszym terenie jest wiele miejsc opuszczonych, w których nie tak dawno jeszcze istniały wsie. Dzisiaj pozostały już po nich tylko zarysy fundamentów, zawalone piwnice, stare drzewa, zdziczałe sady, zarastające drogi, ścieżki i cmentarze. Tak też się stało i z Golubiami – największą wyludnioną wsią w okolicach Puszczy Rominckiej – liczącą w latach swojej świetności 424. mieszkańców. W okresie międzywojennym Golubie należały do Prus Wschodnich. Funkcjonowała tutaj żandarmeria, posterunek celny, poczta, szkoła, leśnictwo, karczma i stacja kolejowa. Przed rokiem 1939 we wsi mieszkało 307 osób. Po wojnie miejscowość znalazła się w granicach Polski. Pod koniec lat 70. XX wieku we wsi mieszkało 10 rodzin. Ostatni mieszkańcy opuścili ją w latach 1982-83. Dzisiaj pozostały po Golubiach tylko wspomnienia i ścieżka dydaktyczna-historyczna „Golubie – wieś, której nie ma” częściowo prowadząca wzdłuż szlaku czerwonego i zielonego.

W odległości około 7 km w kierunku Orlinca położony jest rezerwat przyrody „Uroczysko Kramnik”, utworzony w celu ochrony stanowisk rzadkich i reliktowych gatunków roślin oraz bagiennych zbiorowisk leśnych. Do rezerwatu trudno jest się dostać, nie ma oznakowań ani drogi dojazdowej czy ścieżki. Trzeba iść przez pola. Flora rezerwatu obejmuje 227 gatunków roślin naczyniowych. 33 gatunki podlegają ochronie. Najcenniejszym z nich jest rzadko występująca w Polsce malina moroszka (w rezerwacie rośnie na sześciu stanowiskach). Rośnie też żłobik koralowy, kukułka Fuchsa (storczyk) i plamista, groszek błotny.

W ciepłą i słoneczną niedzielę, 8 września 2013 r. we wsi, której nie ma byli i po uroczysku Kramnik chodzili: Marta Kiejdo i Andrzej Malinowski.

Uroczysko – część lasu (rzadziej pola lub łąki) o orientacyjnym znaczeniu, bez ściśle oznaczonych granic; jest to miejsce związane zwykle ze szczególnym wydarzeniem historycznym, legendą, kurhanem, czy w którym występują charakterystyczne cechy przyrodnicze.

Wyświetl większą mapę

Karte von Ost-Preussen nebst Preussisch Litthauen und West - Preussen nebst dem Netzdistrict- Kreises Oletzko 1810
W latach 1796-1802 pod kierownictwem Schröttera opracowano "Atlas prowincji Prus Wschodnich, Litwy i Prus Zachodnich oraz sieci dystryktów” (Karte von Ost-Preussen nebst Preussisch Litthauen und West - Preussen nebst dem Netzdistrict) ze 140 mapami w podziałce 1:50 000. Poprawione wydanie, które ukazało się w Berlinie w latach 1802-1810 nazwano mapą Schrottera. Mapę uważa się za najdokładniejszą mapę topograficzną Prus z przełomu XVIII/XIX w. Starsze mapy tego obszaru były przede wszystkim pracami osób prywatnych wspieranych i opłacanych przez urzędy. Na podstawie tych map w 1802-1810 został wydany zbiór w skali 1:150000.

Czekaj... program LightBox poprawnie działa po wczytaniu się wszystkich miniaturek. Do nawigacji służą przyciski rozmieszczone u góry po obu stronach fotografii oraz na dole.